Woensdag 8 augustus
Door: Judith
Blijf op de hoogte en volg Reisgroep Libanon 2018
13 Augustus 2018 | Libanon, Beiroet
Hallo allemaal!
Vandaag stond weer een drukke dag op het programma! We gingen met de oudere dames van de kerk naar de Jeita grotten en naar Faraya, een dorpje in de bergen waar een skigebied ligt wanneer er sneeuw is in de winter.
Rond 9u kwam mr. Jervand ons ophalen met de happy yellow bus en de dames zaten al op ons te wachten in de bus! We gingen van start met de grotten, waarvan we eigenlijk nog niks gehoord hadden alleen dat het heel mooi zou zijn. Het ging om twee grotten, een bovenste grot die per kabelbaan te bereiken was een een onderste grot die per boot te zien zou zijn. Nadat we een tochtje in de kabelbaan hadden gemaakt gingen we te voet verder. Toen we binnen kwamen konden we onze ogen niet geloven! Een enorme grot met stalagtites en stalagmites. De stalagtites zijn een soort ijsspegels alleen dan niet gevormd van ijs, maar van kalk, zand, ijzer en water, en deze hangen van het plafond van de grot naar beneden. De stalacmites zijn precies andersom, deze vormen zich vanaf de bodem naar boven toe, soms groeien ze ook aan elkaar. De grot was enorm, we liepen over een pad wat in onze beleving wel een paar honderd meter lang was. Soms kon je wel 30-40 meter naar beneden kijken en ook 40-50 meter omhoog. De onderste grot zagen we dus vanuit een bootje waardoor we niet heel ver de grot in konden, maar wat we er van zagen was ook prachtig. Het was net of we in een sprookje waren. Helaas mochten we geen foto's maken vanwege het behoud van deze stalagmites/stalagtites.
Deze grotten behoorden eerder tot één van de wereldwonderen vertelde Hagob.
Nadat we de grotten hadden verlaten gingen we met de bus op weg naar Faraya, waarvan we eigenlijk niet goed wisten wat we daar gingen doen. Nadat we on het dorpje ergens langs de weg geluncht hadden, gingen we op weg naar een berg waar in de winter veel geskied wordt aldus Hagob, mits dat er sneeuw ligt natuurlijk. Toen we met de bus steeds hoger en hoger kwamen kreeg Judith het toch wel benauwd, met name omdat de vangrail op deze wegen nergens te bekennen blijkt. Hoewel mr. Jervand een uitstekende chauffeur is, was het best een spannend ritje, omdat het zo enorm hoog was. Eenmaal boven konden we genieten van een prachtig uitzicht en was alle angst weer verdwenen!
Al met al weer een supermooie dag, met hele lieve dames!
Groetjes,
Reisgroep Libanon 2018
Vandaag stond weer een drukke dag op het programma! We gingen met de oudere dames van de kerk naar de Jeita grotten en naar Faraya, een dorpje in de bergen waar een skigebied ligt wanneer er sneeuw is in de winter.
Rond 9u kwam mr. Jervand ons ophalen met de happy yellow bus en de dames zaten al op ons te wachten in de bus! We gingen van start met de grotten, waarvan we eigenlijk nog niks gehoord hadden alleen dat het heel mooi zou zijn. Het ging om twee grotten, een bovenste grot die per kabelbaan te bereiken was een een onderste grot die per boot te zien zou zijn. Nadat we een tochtje in de kabelbaan hadden gemaakt gingen we te voet verder. Toen we binnen kwamen konden we onze ogen niet geloven! Een enorme grot met stalagtites en stalagmites. De stalagtites zijn een soort ijsspegels alleen dan niet gevormd van ijs, maar van kalk, zand, ijzer en water, en deze hangen van het plafond van de grot naar beneden. De stalacmites zijn precies andersom, deze vormen zich vanaf de bodem naar boven toe, soms groeien ze ook aan elkaar. De grot was enorm, we liepen over een pad wat in onze beleving wel een paar honderd meter lang was. Soms kon je wel 30-40 meter naar beneden kijken en ook 40-50 meter omhoog. De onderste grot zagen we dus vanuit een bootje waardoor we niet heel ver de grot in konden, maar wat we er van zagen was ook prachtig. Het was net of we in een sprookje waren. Helaas mochten we geen foto's maken vanwege het behoud van deze stalagmites/stalagtites.
Deze grotten behoorden eerder tot één van de wereldwonderen vertelde Hagob.
Nadat we de grotten hadden verlaten gingen we met de bus op weg naar Faraya, waarvan we eigenlijk niet goed wisten wat we daar gingen doen. Nadat we on het dorpje ergens langs de weg geluncht hadden, gingen we op weg naar een berg waar in de winter veel geskied wordt aldus Hagob, mits dat er sneeuw ligt natuurlijk. Toen we met de bus steeds hoger en hoger kwamen kreeg Judith het toch wel benauwd, met name omdat de vangrail op deze wegen nergens te bekennen blijkt. Hoewel mr. Jervand een uitstekende chauffeur is, was het best een spannend ritje, omdat het zo enorm hoog was. Eenmaal boven konden we genieten van een prachtig uitzicht en was alle angst weer verdwenen!
Al met al weer een supermooie dag, met hele lieve dames!
Groetjes,
Reisgroep Libanon 2018
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
